Jacinda Ardern, shërbyesja publike

Shërbyes publik.

Këto dy fjalë përshkruajnë më së miri, më duket mua, Jacinda Ardernin, kryeministren e Zelandës së Re, e cila njoftoi dorëheqjen e saj tronditëse në fillim të kësaj jave.

Mendoj se kryeministrja Ardern do ta mirëpriste që të pranohej sepse iu përkushtua propozimit modest se politikanët – pavarësisht nga titulli apo partia e tyre – duhet t’i shërbejnë publikut, në vend të ndonjë interesi të vogël e të përulur.

Në veprat dhe fjalët e saj, Ardern konfirmoi se ndërsa gëzonte titullin e lartë të kryeministres, ajo ishte, në thelb, një nëpunëse publike që u përpoq, sa më mirë që mundi, të ushtronte detyrat dhe përgjegjësitë e saj të rëndësishme me një qëllim: të kujdeset për shqetësimet dhe të promovojë mirëqenien e miliona njerëzve të thjeshtë që i besuan asaj post të lartë.

A dështonte ajo ndonjëherë? Po. A mund të kishte bërë ajo më shumë? Sigurisht. Për gjashtë vite sfiduese, Ardern tha, “dorën në zemër”, se ajo i kishte dhënë Zelandës së Re “të gjitha”. Vetëm partizanët ose cinikët mund të dyshonin ose të vënë në dyshim sinqeritetin e saj.

Përkushtimi përcaktues i Ardernit ndaj shërbimit publik ishte shfaqur prekës dhe i drejtpërdrejtë gjatë gjithë njoftimit të saj elokuent dhe, ndonjëherë, emocional, kur ajo shpjegoi pse po linte pas “privilegjin” e të qenit kryeministre.

Ardern tha se pas një kohe verore dhe Krishtlindjesh të kaluar duke reflektuar mbi të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen e saj, ajo nuk kishte më mjaftueshëm “në tank” për të vazhduar. Ishte një pranim i rrallë për çdo kryeministër. Zakonisht, përfitimet dhe privilegjet dehëse të pushtetit janë të vështira për të hequr dorë – të paktën vullnetarisht.

Por besnike ndaj natyrës së saj autentike, Ardern iu tha bashkatdhetarëve dhe grave të vërtetën, se ngarkesat dhe kërkesat kishin marrë kumbim. Ardern ishte i lodhur, ndoshta edhe ishte shpenzuar. Dhe, si e tillë, ajo do t’i bënte atyre dhe vendit të cilit i kishte bërë prej kohësh një shërbim të rëndë nëse do të mbetej kryeministre për të konkurruar në zgjedhjet e ardhshme federale në tetor.

Ndërsa Ardern ka marrë lavdërime pothuajse universale për vendimin e saj të hirshëm, megjithëse befasues, për të ditur se kur duhet të largohet, disa komentues më pak bamirës e kanë akuzuar atë për tradhti ndaj Zelandës së Re dhe Partisë së Punës që ajo drejton.

“Deputetët dhe mbështetësit e laburistëve kanë çdo të drejtë të zemërohen. Ardern po përballej me një kodër shumë të pjerrët në zgjedhjet e tetorit, gjë që shpjegon më shumë se çdo arsye tjetër për vendimin e saj për t’u larguar”, shkruan një qytetar.

E gabuar. Ardern e bëri të qartë se ajo nuk po hiqte dorë nga puna sepse ishte shumë e vështirë ose se ajo u përball me erëra të turbullta politike në prag të një votimi tjetër. Përkundrazi, Ardern tha se ajo ishte “njerëzore” dhe, në zemrën dhe shpirtin e saj, ajo e dinte se ishte koha për të shkuar.

“Unë nuk jam e pazakontë,” tha Ardern. “Unë jam një politikane që para së gjithash është njeri. Dhe kështu, lidershipi do të thotë të jesh i gatshëm të ulesh dhe të njohësh kur, në të vërtetë, është koha që dikush tjetër të bëjë punën”.

Sinqeriteti dhe introspeksioni i Ardernit janë një antidot freskues dhe i mirëpritur për një galeri të, tashmë, politikanëve të njohur të karrierës, të cilët – të verbuar nga egoja dhe mendjemadhësia – qëndrojnë për një kohë të gjatë dhe në mënyrë të pashmangshme, poshtërohen nga kolegë ambiciozë ose votues të zemëruar të etur për t’u treguar atyre derën e daljes.

Ardern ka zgjedhur, në vend të kësaj, të zgjedhë vetë kohën e largimit të saj nga jeta publike, me kushte prekëse – të kujdeset për veten, martesën dhe vajzën e saj të vogël. Vetëm egoistët dhe miopët do ta turpëronin atë të bënte një zgjedhje kaq të mençur dhe të dashur.

Fjalimi i shkurtër i Ardernit ishte, gjithashtu, një pasqyrë e një gruaje elegante dhe të kompletuar, e cila shpesh na kujtonte se mirësia dhe empatia mund të ishin jo vetëm udhërrëfyes, por edhe parime qeverisëse në politikën e pafalshme dhe të ngutshme.

“Nëse nuk mund të paktën të punoni për të kuptuar përvojën e të tjerëve, [është] shumë e vështirë të jepni zgjidhje dhe t’u përgjigjeni krizave pa atë pikënisje”, tha Ardern. “Ky ka qenë një parim shumë i rëndësishëm për mua. Empatia”

E pyetur se si dëshironte të mbahej mend si kryeministre, Arden tha: “Si dikush që gjithmonë përpiqej të ishte e sjellshme”.

Ndryshe nga kryeministri i Kanadasë, Justin Trudeau – i cili ngatërron aktet interpretative të pendimit dhe solidaritetit me vërtetësinë – shprehjet e thjeshta, të improvizuara të ndjeshmërisë dhe dashamirësisë së Ardernit ishin të vërteta.

Në të vërtetë, kryeministri i një kombi të vogël ishullor të largët ishte një balsam për politikën e keqe të ndarjes dhe ankesave të vluara, të praktikuara nga parapërgatitja e klounëve në vende shumë më të mëdha dhe më të spikatura në të gjithë globin e trazuar.

Hiri dhe njerëzimi i Ardernit e katapultuan atë dhe Zelandën e Re në ballë të ndërgjegjes së botës në një kohë kur kaq shumë shëmti dhe çnjerëzime mbizotërojnë lajmet – ditë pas dite.

Megjithatë, përtej uljes së taksave dhe shtytjes së jetës politike, Arden u testua nga një pandemi kokëforte, urgjenca e krizës klimatike, një shpërthim vullkanik vdekjeprurës dhe sulmet e ndyra në dy xhami në kryeqytet, Christchurch, nga një “terrorist australian.“ i cili vrau 51 të pafajshëm në mars 2019.

Për të huajt si unë, përgjigja prekëse e Ardernit ndaj masakrës së paramenduar të muslimanëve e vendosi atë si një udhëheqëse që e përballoi momentin e tmerrshëm me dhembshurinë dhe mirësjelljen që kërkonte.

Duke bartur hixhab, Ardern foli për besnikërinë dhe lidhjen familjare me viktimat e pikëlluara të urrejtjes – bashkëmoshatarët e saj nga Zelanda e Re.

“Ata jemi ne. Personi që ka përjetësuar këtë dhunë ndaj nesh nuk është”, tha Ardern. “Ata nuk kanë vend në Zelandën e Re. Nuk ka vend në Zelandën e Re për akte të tilla dhune ekstreme dhe të paprecedentë, që është e qartë se ishte ky akt”.

Ajo refuzoi, me të drejtë, të shqiptonte emrin e sulmuesit.

“Flisni emrat e atyre që humbën në vend të njeriut që i mori”, tha ajo. “Ai mund të ketë kërkuar famë, por ne në Zelandën e Re nuk do t’i japim asgjë, madje as emrin e tij”.

Ardern e mbështeti retorikën e saj nxitëse me veprime dhe bindje. Pavarësisht goditjes së hidhur dhe dëmtimit të popullaritetit të saj, ajo forcoi ligjet e vendit për armët, duke udhëhequr ndalimin e armëve të stilit ushtarak dhe gjysmë-automatike vetëm disa ditë pas sulmit. Ajo gjithashtu udhëhoqi përpjekjet për të kundërshtuar gjuhën e urrejtjes në internet dhe krimet e urrejtjes.

Që nga fillimi i mandatit të saj si kryeministre e deri në fund, Ardern mendoi për të tjerët para vetes. Kështu bëjnë nëpunësit e vërtetë publikë.

(Shkrimi original është publikuar në Aljazeera, ndërsa është përkthyer nga Klankosova.tv)

Autori i këtij shkrimi, Andrew Mitrovica është kolumnist i rregullt i Aljazeeras.

*Klikoni KËTU për t´u bërë pjesë e kanalit zyrtar të Klan Kosovës në Viber.

*Klikoni KËTU për ta shkarkuar aplikacionin e Klan Kosovës në Android, dhe KËTU për iOS.