Vala e tretë e ndryshimeve të mëdha politike në Kosovë (I) 

Mbase askush në PDK dhe në LDK, dy partitë më të mëdha tradicionale të Kosovës, duke  përfshirë këtu edhe vet Memli Krasniqin dhe Lumir Abdixhikun, nuk kanë mundur të  paramendojë, atë ditën e shtunë të 13 shkurtit të këtij viti, që zgjedhjet e teta parlamentare  në Kosovë, të cilat do të mbahen të nesërmen, apo, të dielen, me 14 shkurt, do të detyrojnë  këto dy parti të bëjnë Kuvende të jashtëzakonshme, në të cilat për herë të parë në historinë  e PDK-së dhe LDK-së, do të ndodhë ndërprerja e një vije të drejtë të rrjedhës politike, apo,  do të shfaqet diskontinuteti i plotë. 

Edhe pse si në PDK, në historinë e saj 22 vjeçare, dhe në LDK, në historinë e saj 32 vjeçare,  ka pasë ndërrim të lidershipit, i cili në rastin e PDK-së deri tash ka njohur dy Kryetarë  (Hashim Thaçin dhe Kadri Veselin), dhe një Kryetar në Detyrë (Enver Hoxhajn) teksa në  rastin e LDK-së deri sivjet, tre Kryetarë (Dr.Ibrahim Rugovën, Fatmir Sejdiun dhe Isa  Mustafën), realisht, kryetarët e ri të PDK-së dhe LDK-së, deri në këtë vit, janë zgjedhur  me parimin e një kontinuiteti, të sigurimit të stabilitetit në parti, dhe mësymjes për t’i fituar  zgjedhjet. 

Ky parim zatën, në rastin e PDK-së bëri që pas tronditjes së madhe që kjo parti pësoi në  fillim të muajit nëntor (të vitit të kaluar), pas konfirmimit të Aktakuzës nga Dhomat e  Specializuara ndaj Presidentit Thaçi dhe Kryetarit të PDK-së, Kadri Veselit, kjo parti ta  emëronte Enver Hoxhajn si Ushtrues Detyre të Kryetarit të partisë. 

Hoxhaj shfaqej si një figurë e vazhdimësisë në PDK, si një politikan i pranueshëm për të  gjithë në këtë parti, i cili duhej të siguronte stabilitetin në parti. 

Për më shumë, Hoxhaj, siç edhe pritej, në zgjedhjet e 14 shkurtit, do të bëhej Bartës i Listës  së PDK-së të kandidatëve për deputetë në zgjedhjet e parakohshme në vend, dhe i nominuar  i kësaj partie për Kryeministër. 

Në rastin e LDK-së, para zgjedhjeve të parakohshme të shkurtit, ishin dy ‘siguresa’ figurash politike që konfirmonin këtë kontinuitet politik, të një qasjeje që mëton t’i ikë  shkundjeve dhe tronditjeve të mëdha, duke ecur me hapa të kontrolluar dhe të mbikëqyrur. Isa Mustafa, ish-Kryeministri i Kosovës (në vitet 2014-2017) vazhdonte të ishte Kryetar i  partisë, ndërsa Avdullah Hoti, megjithëse në moshë shumë më i ri se Mustafa, si  Kryeministër në Detyrë (i zgjedhur Kryeminsitër në vitin 2020), ishte njëlloj si Hoxhaj,  

Bartës i Listës dhe i nominuari i partisë për Kryeministër i Kosovës. Zgjedhjet e 14 shkurtit, me një fitore zgjedhore të pashoq të Albin Kurtit dhe Lëvizjes  ‘Vetëvendosje’ (me 50.3% të votës së qytetarëve të cilën dolën në këto votime), siç u pati  konstatuar zatën thuaja menjëherë pas tyre, mund të krahasoheshin me një termet të madh, që rrënoi godinat e partive tradicionale të Kosovës.  

U pa menjëherë të nesërmen me 15 shkurt, kur nisën të bëheshin analizat dhe vlerësimet e  para të kësaj fitore të madhe dhe të jashtëzakonshme të Kurtit dhe të ‘Vetëvendosjes’  (pjesë e kësa fitoreje gjithsesi ishte edhe Vjosa Osmani dhe Nisma e saj ‘Guxo’), që këto  zgjedhje, objektivisht, janë më tepër reflektim i një situate të përgjithshme politike në vend, e cila impononte një ndryshim rrënjësor të politikës në Kosovë, të organizimit të pushtetit  qendror të Kosovës, se sa që ishin pasojë e një gare të mirëfilltë politike. Kësaj radhe, nuk kishte garë në mes të subjekteve politike, por në mes të botëkuptimit  tradicional politik, i cili kishte pësuar një erozion dhe devalvim politik viteve të fundit (për  shkaqe të njohura për të gjithë ne), dhe botëkuptimit që ofrohej si një ndryshim i madh i  politikës kosovare. 

Nga ky pikëshikim, mbase, nuk është e vështirë të shpjegohet se çka ndodhi me 14 shkurt. Reagimi i LDK-së, e cila pësoi edhe më keq PDK në këto zgjedhje, sepse mori tërësisht 15  mandate, me gjithsejt 110.895 vota (apo 12.7% të votuesve), u shfaq menjëherë me  dorëheqjen e Isa Mustafës nga posti i Kryetarit të LDK-së, pas dhjetë vjet e pak më shumë  të qëndrimit në krye të saj.  

Edhe para se të mbahej Kuvendi i jashtëzakonshëm i LDK-së, në muajin mars, ishte e qartë  për të gjithë që kjo parti nuk do të mund të vazhdojë me kursin apo drejtimin e kontinuitetit,  apo që Mustafa nuk do të mund të zëvendësohej me një politikan që tash e shumë vjet ishte  pjesë e lidershipit të kësaj partie. Termeti i 14 shkurtit, duhej të pasohej me një trandje  brenda partisë. Lumir Abdixhiku, i cili në LDK dhe në politikën aktive pati hyrë në vitin  2017 (kur u zgjodh për herë të parë deputet në Kuvendin e Kosovës), në këtë mënyrë, në  krah të ‘Efektit Kurti’ (të ndryshimeve të mëdha politike), u pa, edhe pse para se formalisht  të votohej si Kryetari i ri (dhe i katërt i LDK-së), si një alternativë e vetme e mundshme  dhe e besueshme për LDK-në. LDK dhe asnjë parti që pëson kaq keq në zgjedhje, nuk  mund ta ketë më komoditetin e bërjes së llogarive me gjakftohtësi. E vetmja llogari që  mund të bëhej në këto rrethana ishte që LDK nuk mund të vazhdojë kështu, thuajse asgjë  nuk ka ndodhur, apo që ndryshimi i madh, gjithsesi me shumë të panjohura, dhe me një  lideri sa më të ri (në moshë dhe në atë kartelën partiake), është domosdoshmëri që nuk  pyet kënd. 

Kështu, Lumir Abdixhiku është Kryetari i parë i diskonunitetit në Lidhjen Demokratike të  Kosovës. 

Për dallim prej PDK-së, në rastin e PDK-së, rezultati i pafavorshëm zgjedhor, me 19  mandate të fituara, të cilat reflektojnë 148.285 vota (apo 17%) të grumbulluara në zgjedhjet  e 14 shkurtit, i kishte edhe arsyetimet e veta: PDK kishte mbetur pa Kryetarin e saj, dhe  shumë para termetit të 14 shkurtit, kjo parti u trondit me themel për shkak të ngjarjeve të  fillimit të muajit nëntor me Presidentin Thaçi dhe ish-Kryeparlamentarin Veseli.  

Për këtë shkak, dukej që në PDK do të mund të ketë kontinuitet dhe një adaptim gradual  në rrethanat e pavolitshme politike, si rezultat i zgjedhjeve, dhe si pasojë e goditjes që erdhi  nga Haga. 

Në këto rrethana, gjatë muajve mars dhe prill, supozohej që edhe nëse do të mbahej  Konventa e jashtëzakonshme zgjedhore e PDK-së, ajo nuk do të sjellte farë risie, apo, do  të ndodhte zgjedhja e Enver Hoxhajt si Kryetar i partisë, të tretit në historinë e saj. Megjithatë, hamendjet në lidershipin e PDK-së për ta bërë Konventën, të cilat u pasuan me  një insistim kategorik të vet Hoxhajt që ajo është e pashmangshme, dhe që nuk mund të hyhet në fushatën për zgjedhjet lokale pa një Kryetar të mirëfilltë i cili do ta merr  përgjegjësinë për rezultatin e tyre, krijuan një situatë të re në partinë më të madhe opozitare në vend, kur si në rastin e LDK-së, sollën një vendim për ta bërë diskontinuitetin në  udhëheqësinë me këtë parti. 

Memli Krasniqi, si Kryetar i ri i PDK-së, i zgjedhur në Konventën e 3 korrikut, ka një  përvojë më të gjatë në politikë se Abdixhiku. Ai i është bashkuar PDK-së qysh në vitin  2004, ka kaluar nëpër të gjitha nivelet e partisë, ka qenë deputet dhe ministër. Megjithatë,  ai, përkundër gjithë kësaj përvoje, është zgjedhur në krye të PDK-së, për shkak të besimit  të gjërë në anëtarësinë e saj, që pikërisht ai mund ta sjell ndryshimin aq shumë të duhur në  këtë parti, apo, një fillim të ri në PDK.  

Kështu, edhe Memli Krasniqi është Kryetar i parë i diskontinuitetit në Partinë Demokratike  të Kosovës.  

Vazhdon Nesër 

*Klikoni KËTU për t´u bërë pjesë e kanalit zyrtar të Klan Kosovës në Viber.

*Klikoni KËTU për ta shkarkuar aplikacionin e Klan Kosovës në Android, dhe KËTU për iOS.