Si një migrant i ri në Gjermani, shtrëngimi i kontrolleve kufitare është një fyerje për vlerat që këtu përfaqësohen

Edhe pse më mësohet për kredon gjermane të tolerancës dhe dhembshurisë, qeveria po e tradhton atë për t’iu drejtuar ekstremit të djathtë.

Jetoj në një qytet të vogël e të çuditshëm të vjetër në Gjermaninë veriperëndimore dhe çdo ditë ndjek katër orë mësime gjermanishte dhe integrimi.

Unë marr pjesë sepse jam emigrant: jam afrikano-jugor dhe u transferova në Gjermani tre muaj më parë, së bashku me burrin tim gjerman dhe fëmijët tanë.

Këto klasa, të cilat do të marrin 700 orë për t’u kryer, janë një kërkesë e qëndrimit tim këtu për më shumë se një vit.

Kursi zhvillohet në Volkshochschule lokale, një rrjet prej rreth 900 qendrash publike të arsimit të të rriturve që ofron një gamë të gjerë kursesh, duke përfshirë gjuhët dhe trajnimin profesional.

Shkollat ​​janë të rrënjosura thellë në përkushtimin e Gjermanisë për të mësuarit gjatë gjithë jetës dhe përfshirjen sociale.

Megjithatë, që nga muaji i kaluar, Gjermania – e cila është parë vitet e fundit si një fener humanitar për të kaluarën e saj në pritjen e azilkërkuesve dhe refugjatëve – po shtrëngon kufijtë e saj.

Politika e re ka dërguar një mesazh të qartë për ata që kërkojnë strehim: ju nuk jeni më të mirëpritur këtu.

Ai erdhi në sfondin e fitimeve masive për partinë e ekstremit të djathtë Alternativa für Deutschland (AfD) në zgjedhjet shtetërore dhe është e vështirë të mos shihet shtrëngimi i kufijve si pjesë e një strategjie nga partia Social Demokratike (SPD) e kancelarit Olaf Scholz për të frenuar vrullin e AfD-së.

Jam tronditur kur dëgjova njerëz në ambientin tim social “liberal” të flasin për “problemin e refugjatëve” – me tropika të dhunës, mizogjinisë, dembelizmit dhe refuzimit të integrimit. Në një darkë së fundmi, dikush tha: “Refugjatët sirianë janë aq dembelë, ata preferojnë të jetojnë nga paratë tona nga taksat sesa nga puna, ndërsa gjermanët e vërtetë janë të pastrehë dhe flenë nën një urë”.

Duke shtypur kufijtë, duke iu nënshtruar një kërkese nga e djathta ekstreme, qeveria e koalicionit ka vërtetuar ndjenja të tilla.

Ndërkohë, në klasën time të integrimit, secili prej nesh po përpiqet javë pas jave të mësojë gjermanisht dhe të kuptojë kulturën. Shumica prej nesh duan të gjejnë punë domethënëse dhe të kuptojnë se si mund të përshtatemi më mirë në vendin që tani e quajmë shtëpi. Shokët e mi të klasës, të cilët përfshijnë mësues të kualifikuar dhe inxhinierë mekanikë, zotërojnë aftësi që nevojiten këtu.

Mësoj së bashku me refugjatët, kryesisht nga Siria dhe Ukraina, si dhe me “emigrantë të rregullt” si unë, nga vende jo anëtare të BE-së (qeveria federale mbulon tarifat e kursit për punëkërkuesit, azilkërkuesit dhe refugjatët, ndërsa emigrantët nga jashtë BE-së vendet duhet të paguajnë). Moskalimi i testit të gjuhës ose përfundimi i kursit të integrimit mund të rezultojë në vështirësi në zgjatjen e lejeve të përkohshme të qëndrimit, marrjen e qëndrimit të përhershëm ose nënshtetësinë gjermane dhe në disa raste mund të ketë pasoja financiare, si gjoba ose ulje të përfitimeve sociale.

Në klasë, ne mësojmë për historinë, politikën, kulturën dhe identitetin, me mësuesit tanë që theksojnë rëndësinë e lirisë, barazisë, tolerancës dhe multikulturalizmit në shoqërinë gjermane. Unë shoh angazhimin e fortë të mësuesve dhe administratorëve gjermanë që bëjnë gjithçka që munden për të ndihmuar migrantët të integrohen.

Ato ofrojnë mbështetje që shkon shumë përtej klasës – nga ndihma e pjesëmarrësve për të lundruar në sistemet burokratike ndonjëherë dërrmuese të Gjermanisë deri tek ndërhyrja në situata të dhunës në familje.

Angazhimi ndaj këtyre parimeve të dhembshurisë, gjithëpërfshirjes dhe solidaritetit përfaqëson atë që është më e mira për identitetin gjerman. Megjithatë, rritja e racizmit dhe retorikës kundër emigrantëve i vënë në rrezik pikërisht këto ideale. Drejtoresha jonë kohët e fundit i tha klasës sonë:

”Racizmi është kudo dhe gjermanët janë gjithashtu racistë. Nëse dikush dëgjon se keni qenë këtu për nëntë vjet dhe ende nuk e keni mësuar gjuhën, nuk keni asnjë shans!”

Ajo na foli se si i është dashur të trajtojë incidentet e dhunës në klasë (nuk është për t’u habitur kur mendon se shumica e studentëve janë të traumatizuar, pasi kanë ikur nga luftërat).

Ajo është dashur të telefonojë disa herë policinë dhe ata e këshilluan atë të vendoste sigurinë. Përgjigja e saj?

”Nëse do ta bëja këtë, do të jepja dorëheqjen nga kjo punë. Ky nuk është vendi në të cilin dua të jetoj, ku jetojmë me frikë, duke pritur më të keqen nga njerëzit”.

Pyes veten nëse shumë gjermanë i bëjnë vetes këtë pyetje: në çfarë lloj vendi dua të jetoj?

Tavolina ime në shtëpi përballet me një kishë të bukur protestante të shekullit të 12-të.

Kur u ula në tryezën time, dy ditë pas goditjes së kufirit më 26 shtator, u përballa me një pamje tronditëse. Shtëpia ngjitur me kishën ishte dëmtuar gjatë natës. Me bojë të kuqe me sprej, pranë “Heil Hitler” ishte një svastika, si dhe mesazhe të tjera si “Fack the system”.

Ky akt i turpshëm është një krim urrejtjeje në Gjermani.

Policimi i të gjithë kufijve tokësorë do të vijë me profilizimin racor dhe shkeljet e mundshme të të drejtave të njeriut. Si përputhet kjo me vlerat dhe kulturën gjermane, të cilat përfshijnë një angazhim të fortë për të drejtat e njeriut, drejtësinë dhe solidaritetin?

A nuk mund të gjejë vërtet qeveria gjermane mënyra më efektive për të shfrytëzuar njohuritë dhe ekspertizën kolektive të vendit për të adresuar shkaqet rrënjësore të imigrimit të parregullt? Të bien dakord për një zgjidhje evropiane në vend që të largohen njerëzit e dëshpëruar? Për të adresuar drejtpërdrejt frikën dhe shqetësimet me të dhënat mbi ndikimin e emigracionit.

Për t’u marrë me ndonjë çështje strukturore në lindje që i shtyn votuesit drejt AfD-së?

Duke forcuar kufijtë dhe duke u dorëzuar në vetvete, Gjermania rrezikon jo vetëm të minojë projektin e BE-së dhe të dëmtojë ekonominë e saj. Ajo po sakrifikon edhe vlerat e saj.

Për qytetarët e thjeshtë, si stafi dhe studentët, ky nuk është ai që ne aspirojmë të jemi. Gjermania po përballet me një moment të rrezikshëm. Shkrimi është fjalë për fjalë në mur.

Për The Guardian, nga Bonita Bordel, studiuese e Nelson Mandela dhe emigrante e fundit në Gjermani.

Përkthyer nga klankosova.tv.

*Klikoni KËTU për t´u bërë pjesë e kanalit zyrtar të Klan Kosovës në Viber.

*Klikoni KËTU për ta shkarkuar aplikacionin e Klan Kosovës në Android, dhe KËTU për iOS.