Serbia nderon pjesëmarrësit e luftërave në të ’90-tat në të cilat gjoja nuk mori pjesë

Qeveria e Serbisë miratoi Dekretin për monumentin e veteranëve. Bëhet fjalë për një njohje të veçantë shtetërore për pjesëmarrësit e luftërave të zhvilluara nga viti 1990 deri në vitin 1999. Publiku mbeti i habitur nga ky informacion, aq më tepër që Serbia zyrtare po përpiqet shumë t’i dëshmojë botës se nuk ka marrë pjesë në ato luftëra, kryesisht në Kroaci dhe Bosnje e Hercegovinë.

Natyrisht, “neutraliteti” i Serbisë është pasojë e drejtpërdrejtë e faktit se Serbia, si një vend agresor i dukshëm, do të duhej t’i paguante dëmshpërblime lufte vendeve në të cilat ka kryer agresion.

Atdheu serb nga Bregana deri në Podujevë

Ja çfarë thotë ministri i Çështjeve të Veteranëve të Serbisë, Nikolla Selakoviq për Dekretin e fundit skandaloz: “Luftëtarët e viteve nëntëdhjetë nuk e zgjodhën kohën në të cilën do të ishin luftëtarë, por i zgjodhi koha. I thirri atdheu, u përgjigjën. Dikush humbi jetën, dikush krahun apo këmbën, shëndetin mendor…”

Është një mister i vërtetë se si luftëtarët serbë të viteve nëntëdhjetë shfaqen befas në fushat e betejës kur ne e dimë, të paktën sipas historisë serbe, se ky vend ishte një “oazë pacifiste” gjatë gjithë kohës? Është një çudi atëherë, sipas ministrit Selakoviq, që njerëzit humbën krahët, këmbët ose shëndetin mendor duke mbrojtur atdheun e tyre, i cili “nuk është në luftë”. E nga erdhi atdheu serb papritmas në Slloveni, në Bregana, nga erdhi Serbia në Shibenik, nga erdhi në Split, nga erdhi në Skradin, Benkovac, nga dreqin erdhi në Vukovar? Si është atdheu serb Sarajeva, Prijedori, Omarska, Keraterm, Bihaqi, Srebrenica, Vishegradi, Foça, pastaj Podujeva…? Apo vërtet monumentin do ta ndajnë ata që ishin kontraktorët në terren për ndërtimin e Serbisë së Madhe, fatmirësisht të pandërtuar, por të njomur në gjakun e civilëve?

Më duhet të them se, sipas të dhënave zyrtare, që nga viti 2020, në Serbi kishte rreth 114 mijë luftëtarë, duke përfshirë 8500 veteranë invalidë të luftës. Imagjinoni, mbi 100 mijë luftëtarë në një vend që nuk mori pjesë në konflikte luftarake?

E pabesueshme, apo jo?

Pra, në fund, lind një pyetje logjike, si është e mundur të jepet mirënjohje (një monument në këtë rast) për diçka që nuk ka ndodhur në historinë zyrtare, gjeografinë dhe realitetin juridik serb?

Por le ta lëmë logjikën, ligjin, gjeografinë dhe historinë, sepse politika zyrtare serbe asnjëherë nuk ka qenë e mirë me këto shkenca dhe të merremi me atë që dihet deri më tani dhe çfarë thuhet zyrtarisht në Dekretin e Qeverisë së Serbisë.

Çdokush mund të jetë memorialist – nga Mlladiqi deri te Shlivançanini

Kjo rregullore i referohet:

Forcat e Armatosura të Serbisë Forcat e Armatosura të RSFJ-së nga 17/08/1990 – 27/04/1992 (kurse për pjesëtarët e forcave të armatosura në territorin e BeH deri më 19/05/1992). Forcat e Armatosura të RFJ-SCG pas 27/ 04/1992. Forcat e Armatosura të RFJ-së nga 24 mars deri më 26 qershor 1999.

Nëse e dimë se kriminelët më të mëdhenj serbë perceptohen si heronj, le të shohim se çfarë, në një skenar më pervers por konsistent të shpërblimit më të keq, mund të shpërndahen monumente në kategori të caktuara:

– Për shembull, memoriali duhet t’u jepet forcave të armatosura dhe individëve nga radhët e APJ-së së atëhershme që morën pjesë në krimin e luftës në fermën Ovçara më 18 dhe 21 nëntor 1991, kur u vranë midis 255 dhe 264 civilë, shumica prej të cilëve si pacientë, u dëbuan nga spitali i Vukovarit, u dërguan në një kamp dhe më pas u vranë. Xhelatët ishin pjesëtarë të forcave zyrtare të armatosura të RSFJ-së dhe korniza e tyre “punuese”, për të mos thënë luftarake, i përshtatet kritereve për monumentin. Një nga të pandehurit dhe të dënuarit për krime lufte në Vukovar dhe Ovçara ishte Veselin Shlivançanin, përndryshe i preferuari i shumicës së mediave në Serbi, i cili çdo ditë është mysafir në TV, jep deklarata, shkruan libra dhe ka mendime për gjithçka. Ja pra shansi i tij për t’u bërë monument në vend – një shtëpi e sigurt për kriminelët e luftës!

– Nuk mund ta kalojmë në asnjë mënyrë Bosnjë dhe Hercegovinën, ku forcat e armatosura të Serbisë vepruan fillimisht përmes APJ-së dhe e cila me logjistikën e saj mbajti të gjitha qytetet kryesore të rrethuara dhe nën granata, për t’u dorëzuar më vonë në duart e forcave të serbëve të Bosnjës, të cilët kryen krimet më monstruoze, spastrim etnik, elitist, urbicid dhe në fund gjenocid. Këtu duhet thënë se në vetë Srebrenicë autobusët serbë morën pjesë aktivisht në zhvendosjen dhe ndarjen e popullsisë para vetë aktit të gjenocidit. Në fund, duhet theksuar se të gjithë oficerët e URS-së (Ushtria e Republika Sërpskas, shën.red.), e cila u akuzua për gjenocid në krye me Ratko Mlladiqin, ishin në listën e pagave të Serbisë deri në vitin 2000. Që do të thotë se në këtë rast pothuajse të gjithë po luftojnë për të qenë pjesë e monumentit – që nga Mlladiqi, Kërstiqi, Tolimiri e të tjerë e deri te ushtria serbe në Serbi.

– Dhe kur jemi te vetë Serbia, për këtë rast do të veçoja njerëzit e ushtrisë dhe MPB-së që ndërtuan dhe organizuan kampin e përqendrimit në Shlivovicë, i cili ishte pikërisht në territorin e Serbisë afër Uzhicës. Më shumë se 800 civilë boshnjakë u mbajtën në kamp, ​​i cili u krijua në korrik 1995. Ata u keqtrajtuan, u përdhunuan, u rrahën, vdiqën nga uria, u mbytën në kamionë… në atë kohë, Ushtria Jugosllave i merrte njerëzit që iknin përtej Drinës nga gjakatarët e Mlladiqit dhe ua dorëzoi policëve të tjerë serbë.

Le të themi se Ushtria Jugosllave e dorëzoi Amir Omerspahiqin në policinë serbe në korrik të vitit 1995. Më vonë në dëshminë e tij Amiri do të thotë diçka më shumë për mënyrën e torturimit nga forcat e armatosura serbe: “Kishte lloj-lloj torturash. Ka qenë një karrige e posaçme torture, ku njëherë më bënin të gjunjëzohesha, ndërsa më rrihnin në shputa. Kjo ishte më e keqja për mua”.

Duhet thënë se kampi i Shlivovicës ka ekzistuar në territorin e Serbisë pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Paqes të Dejtonit, deri në prill të vitit 1996, kështu që le të themi se Korpusi i Uzhicës “meriton” një memorial për këto mizori sepse ato ndodhën, po e përsëris, në territorin e Serbisë dhe për shkak se është përmbushur korniza për pjesëmarrjen e forcave të armatosura të Jugosllavisë, pra të Serbisë dhe Malit të Zi.

– Më në fund, si të mos përmendim Batajnicën. Atë varr masiv gjigant me trupa të civilëve shqiptarë mu nën hundën e Beogradit, të cilin shteti i Serbisë bashkë me qytetarët e tij nuk e dëshiron ose nuk do ta shohë. Kufomat e para arritën në Batajnicë në mëngjesin e hershëm të 6 prillit 1999. Dhe lumenj kufomash erdhën me kamionë frigoriferë apo kamionë të zakonshëm ushtarakë, 400 kilometra nga Kosova. Deri më sot janë zhvarrosur 744 trupa, përfshirë edhe fëmijë. Po, aty u gjetën trupat e vogëlushit 4-vjeçar Genc Berisha, vëllait të tij Granitit, i cili ishte vetëm dy vjeç dhe Liria, e cila ishte tetë muajshe shtatzënë”.

Në procesverbal do të thuhet: “Janë gjetur edhe dy biberona, disa prerëse thonjsh, një hapëse shishe, sfera, bizhuteri ari, ora, stilolapsa, tespihe, krehër”.

Më e tmerrshmja, pas zhvarrosjes, varrezat masive u mbyllën, u rrafshuan dhe forcat speciale të policisë janë trajnuar edhe sot e kësaj dite mbi to.

Pra, do të ishte mirë që e gjithë udhëheqja ushtarake dhe politike e Serbisë, e cila gjoja mbrojti vendin, duke vrarë dhe dëbuar qytetarët e saj – shqiptarët nga vatrat e tyre – ta pranonte memorialin pas vdekjes. Do të ishte një memorial kolektiv “për merita me një frigorifer të artë”. E turpshme.

Në vend të përfundimit, turp!

Në fund, duhet thënë se këtij perversioni të plotë të shpërblimit të pushtuesve mund t’i bashkohet edhe krimineli i luftës Shesheli dhe ekipi që dëboi joserbët nga Vojvodina, pastaj gjithë Shtabin Kryesor të URS-së, që them se ishte në listën e pagave të Serbia deri në shekullin e 21, kurse për brigadat e përgjakshme çetnike pas vdekjes ne nuk duhet të harxhojmë asnjë fjalë.

Ky tekst është i shkurtër për të renditur të gjithë ata që sipas rregullave të Serbisë duhet të marrin një monument si agresorë të suksesshëm.

Serbia, një vend që me forcat e saj të armatosura kreu agresion kundër Sllovenisë, Kroacisë, Bosnje-Hercegovinës dhe Kosovës, një vend forcat e të cilit janë përgjegjëse për krimet më monstruoze të luftës, një vend që kishte kampe përqendrimi në territorin e saj dhe që hapi varreza masive për jo-serbët, tani u shpërndan përkujtimore të luftës ushtarëve të saj, duke pretenduar ende se nuk ka marrë pjesë në luftërat e viteve 1990.

Çmenduri është një fjalë shumë e butë.

Shkrimi është publikuar origjinal në “AlJazeera”, dhe përkthyer nga Klankosova.tv

Rrini të informuar mbi zhvillimet kryesore duke u bërë pjesë e komunitetit tonë në Viber

BONUS: Merreni aplikacionin tonë në Android dhe iOS

*Klikoni KËTU për t´u bërë pjesë e kanalit zyrtar të Klan Kosovës në Viber.

*Klikoni KËTU për ta shkarkuar aplikacionin e Klan Kosovës në Android, dhe KËTU për iOS.