Rrjedhjet e Pentagonit zbulojnë kalbjen në zemër të inteligjencës amerikane

Kjo sasi e fundit e dokumenteve sekrete është një tjetër autogol i një shërbimi sigurie të hutuar patologjikisht

Deri më tani këtë shekull, ka pasur tre “kompromise” të mëdha publike të materialit të inteligjencës amerikane. E para – seria e WikiLeaks e iniciuar nga Chelsea Manning – zbuloi kaosin në zemër të luftërave në Irak dhe Afganistan. Memoria e madhe e Edward Snowden zbuloi fushatën e mbikëqyrjes së paligjshme të shtetit amerikan kundër popullit të vet. Gjatë javës së kaluar, ne kemi parë një koleksion tjetër të dokumenteve sekrete që tronditin pendët e inteligjencës amerikane.

Nga tre grupet e rrjedhjeve, më e fundit është, në vete, më pak e dëmshme politikisht. Por ajo që ata demonstrojnë sërish është kalbëzimi i rrezikshëm i vetëkrijuar dhe i vazhdueshëm në zemër të sistemit të inteligjencës amerikane: kombinimi i mbiklasifikimit dhe disponueshmërisë së gjerë të aksesit në materiale sekrete.

Duke pasur parasysh natyrën e dokumenteve të disponueshme deri më tani, shumica e të cilave duket se janë përditësime dhe analiza ditore, duket se ka pak inteligjencë të dëmshme operative. Më domethënëse ndoshta është “zbulimi” se inteligjenca amerikane po spiunonte aleatët si Koreja e Jugut dhe Izraeli. Çdo lider qeveritar me lidhje të rëndësishme me SHBA-në, i cili beson se aleati i tyre nuk po i vëzhgon nga afër, duhet të shkarkojë këshilltarët e tyre të kundërzbulimit. Prandaj, nuk duhet të ishte befasi për Presidentin Zelenskiy që ai ishte gjithashtu nën mbikëqyrjen e SHBA-së. Sa i përket MB-së, askush nuk duhet të ishte tronditur nga lajmi se të vetmet trupa të Mbretërisë së Bashkuar që nuk i nënshtrohen asnjë forme mbikëqyrjeje efektive demokratike – forcat speciale – janë vendosur në Ukrainë në një numër të konsiderueshëm.

Nuk ka gjasa që këta njerëz (dhe homologët e tyre nga gjetkë në Evropë dhe SHBA) të përfshihen drejtpërdrejt në luftime; përkundrazi, ata po trajnojnë ushtarë ukrainas dhe po ndihmojnë në planifikimin e operacioneve. Ndërkohë që do të ishte e vështirë për Rusinë të argumentonte se prania e tyre nënkuptonte përfshirje të drejtpërdrejtë, megjithatë, nëse paraqitej mundësia, mund t’i përshtatej Rusisë ta bënte këtë. Gjithashtu me njëfarë rëndësie janë shqetësimet e shprehura në rrjedhjet se Ukraina mund të “dështojë” në ofensivën e saj të shumëpritur pranverore. Ndërkohë që është bërë shumë për këtë, gjenerali Mark Milley, kryetar i shefave të shtabit të SHBA-së, kohët e fundit ka bërë të qarta pikëpamje të ngjashme në publik.

Më e rëndësishmja, rrjedhja përfaqëson një tjetër autogol nga një burokraci inteligjente me një qëndrim patologjikisht konfuz ndaj menaxhimit të informacionit. Një qasje racionale për aksesin në informacionin sekret bazohet rreth klasifikimit sipas përcaktimeve të arsyeshme të qarta të niveleve të ndryshme të fshehtësisë; dallimin dhe përcaktimin e “konfidencialit”, “sekretit” ose “tepër sekret”, për shembull.

Deri këtu mirë; SHBA-ja e bën mirë këtë. Kjo duhet të shoqërohet me një qasje “nevoja për të ditur”. Me fjalë të tjera, “A duhet vërtet një person apo institucion me akses ta dijë këtë për të funksionuar në mënyrë efektive?” Dikush mund të pyesë veten pse një avion i vogël rezervist në Cape Cod, Massachusetts – nëse me të vërtetë ai ishte burimi i rrjedhjeve të Discord – duhet të “duhet të dijë” për planet e Ukrainës për të goditur Rusinë, ose makinacionet politike të shërbimeve të inteligjencës izraelite.

Përgjigja, natyrisht, është se ai nuk ka – por gjithsesi ka akses. Arsyeja për këtë qëndron në dy impulse kundërbalancuese, por të fuqishme që, të marra së bashku, janë fatale për fshehtësinë. Nga njëra anë, personeli ushtarak dhe i inteligjencës amerikane kanë një zakon serioz, pothuajse paranojak, të mbiklasifikimit – duke e trajtuar informacionin ushtarak anodin në të njëjtën mënyrë si materialet vërtet të ndjeshme. Siç tha Bill Burns, drejtori i CIA-s të martën e kaluar: “Ka një problem serioz të mbiklasifikimit”.

Situata është e komplikuar nga një sistem që më pas spërkat informacionin e klasifikuar te një numër i madh njerëzish me leje sigurie. 1.2 milionë punonjës të qeverisë amerikane kanë akses në informacione të fshehta. 1.6 milionë të tjerë mund të lexojnë materiale që janë thjesht “sekret”. Surpriza e vërtetë është se si me sa duket kanë ndodhur disa rrjedhje të mëdha.

Me sa duket shqetësimi për SHBA-në dhe si rrjedhojë organizatat perëndimore të inteligjencës është se ekziston një mundësi reale që ato të kenë ndodhur. Lloji i rrjedhjeve që kemi parë nga Manning, Snowden ose në dosjet Discord janë politikisht të sikletshme, por a janë ato vërtet të dëmshme? Pretendimet pa frymë nga zyrtarët dhe politikanët se “jetët janë në rrezik” ka të ngjarë të jenë të çuditshme ose “të mbingarkuara ndjeshëm”, si me rrjedhjet e mëparshme të pranuara publikisht.

Pretendimi u shfaq në një analizë të efektivitetit të Rusisë në nxitjen e propagandës në platforma duke përfshirë Twitter, TikTok, Telegram dhe YouTube.

Në të vërtetë, mund të thuhet se rrjedhjet e Discord janë më të dëmshme për Rusinë sesa për çdo fuqi perëndimore. Merrni parasysh shtrirjen e informacionit të zbuluar në lidhje me konfuzionin e brendshëm të Rusisë, me shërbimet e sigurisë që po debatojnë me ministrinë e mbrojtjes mbi akuzat e duhura të vdekjeve, për shembull.

Motivimet për Manning, Snowden dhe personin që qëndron pas rrjedhjeve të fundit mund të ndryshojnë. Ata kanë të përbashkët se të gjithë ishin të kënaqur që materiali i tyre të publikohej. Fjalë për fjalë të gjithë e dinë se çfarë është lëshuar. Rrjedhjet vërtet serioze nuk publikohen nga askush. Ato mbahen shumë, shumë sekrete. Këto mund të kenë ndodhur, thjesht nuk e dimë për këtë.

Ndërsa agjencitë e inteligjencës ruse kanë dhënë çdo pamje të fundit se janë frymëzuar më shumë nga Inspektori Clouseau sesa nga Amerikanët, ato kanë një histori të gjatë pune shumë efektive. Dhe aftësitë e Ministrisë së Sigurisë së Shtetit të Kinës dhe forca relativisht e re e mbështetjes strategjike i zvogëlojnë ato të Rusisë. Në vend që të kërcënojë për sikletin e fundit dhe të fajësojë njerëzit për të fajësuar, “komuniteti” i inteligjencës amerikane duhet të merret me zgjidhjen e dobësive sistematike që i ka krijuar vetes. Mund të jetë e sigurt se Rusia, Kina dhe të tjerët po punojnë shumë për t’i shfrytëzuar ato.

Autori i shkrimit Frank Ledwidge është avokat dhe ish-oficer ushtarak.

(Publikuar në The Guardian, përkthyer nga Klankosova.tv)

*Klikoni KËTU për t´u bërë pjesë e kanalit zyrtar të Klan Kosovës në Viber.

*Klikoni KËTU për ta shkarkuar aplikacionin e Klan Kosovës në Android, dhe KËTU për iOS.