Orientimet e natyrshme të Kosovës dhe të Serbisë

Si për individin, ashtu edhe për familjen, për një kolektivitet të tërë, për një popull dhe për një shtet, më së miri është nëse disi natyrshëm merr vendimet e mëdha për veten, duke i sinkronizuar sa më mirë që është e mundur synimet e veta me rrethanat reale shoqërore dhe politike.

Këto synime duhet të jenë të kapshme dhe të arritshme, gjë që edhe më shumë shquan atë aftësinë e adaptimit e cila është spikatur si kryetipari i mbijetesës tek Charles Darwini.

E mira supreme në këtë kontekst është nëse qëllimet e këtilla i shkojnë për shtati rrjedhave të natyrshme të kohës, në të gjitha aspektet e mundshme.

Shembulli më i mirë i cili do të mund t’i konkretizonte këto qëndrime teorike, është ai që përkon me Luftën në Ukrainë, e cila nisi me agresionin e forcave ushtarake ruse, më 24 shkurt të këtij viti.

Për Kosovën, si për lidershipin e saj, ashtu edhe për të gjithë skenën politike të vendit, por edhe për të gjithë qytetarët e saj, ka qenë fare lehtë, natyrshëm pra, që të rreshtohet me të gjithat kah Perëndimi, kah SHBA-ja dhe BE-ja.

Nuk kemi të bëjmë këtu vetëm me përvojën e jashtëzakonshme historike të viteve të luftës në Kosovë (1998, 1999), kur SHBA-ja, Aleanca Veri-Atlantike dhe BE-ja, bënë krejt çka u dasht, çka ishte e nevojshme, që të shpëtohet një popull i tërë dhe që të çlirohet Kosova.

Orientimi pro-perëndimor i shqiptarëve të Kosovës, i politikanëve të tyre, i Lëvizjes politike për pavarësinë e Kosovës, u bë botërisht i njohur që nga vitet 1989, 1990.

Ky orientim ishte i kuptueshëm, i natyrshëm, kur dihet se çka pati nodhur krejt me shqiptarët e Kosovës prej vitit 1912 (ku Kosova u okupua nga Serbia), e deri në vitin 1999.

As çlirimi pra, dhe as pavarësimi i Kosovës, nuk do të mund të ndodhnin pa këtë lidhje të ri-vendosur në mes të Kosovës dhe Perëndimit.

Lidhjet e shqiptarëve të Kosovës me SHBA-në dhe me Perëndimin janë vendimtare për fatin e Kosovës, madje, për fatin e kombit shqiptar në përgjithësi.

Për Serbinë, për udhëheqësinë e saj të tashme, për gjithë skenën politike të këtij shteti, por edhe për gjithë popullin serb, siç po kuptohet gjithnjë e më shumë, është shumë vështirë, është panatyrshëm (disi), që kjo thyerje e madhe politike në Ukrainë, të kontribojë për një orientim të prerë kah Perëndimi dhe për një shkëputje nga Rusia e sotme e Vladimir Putinit.

Thuaja në çdo prononcim për media, në çdo fjali që e thekson lideri serb Aleksandar Vuçiq, tash e sa muaj, shfaqen frustrimet e Presidentit të Serbisë, të cilat reflektojnë ndjenjat dhe qëndrimet e shumicës dërrmuese të qytetarëve të Serbisë.

Në një udhëkryq të ri të madh politik dhe historik, të cilin e krijoi dhe e imponoi me dhunë Rusia e Vladimir Putinit, parimisht, nuk është fare vështirë të marrësh anë, apo, të dish kah duhet të shkosh.

E mira më e madhe e politikës së Putinit është që t’i heq të gjitha dilemat e mundshme, sepse është krejtësisht brutale dhe plotësisht e gabuar.

Megjithatë, ky nuk është rasti edhe me Serbinë dhe lidershipin e saj.

Për Serbinë, Rusia është aleat i natyrshëm, pa marrë parasyshë se kush është në krye të saj.

Raportet me Perëndimin, veçmas prej përfundimit të Luftës së Ftohtë (në vitet 1989-1991), e këndej, janë karakterizuar, në masë të madhe, me kundërshtime, me përplasje, me keqkuptime, si dhe me periudha të shkurtëra kohore të bashkëpunimit, edhe pse sidomos pas vitit 2000 e këndej (rënia e regjimit të Slobodan Millosheviqit), Serbia thuaja tërësisht varet nga pëkrahja politike dhe financiare e SHBA-së dhe e Bashkimit Evropian.

Më në fund, vet Vuçiq, i cili sivjet fitoi mandatin e dytë pesëvjeçar të Presidentit të shtetit, goxha shpesh ka përsëritur kohëve të fundit që për Serbinë nuk ka të ardhme tjetër pos anëtarësimit në BE, sa më parë që është e mundur.

Megjithatë, këtu shfaqet ai momenti kur konfrontohen e natyrshmja dhe panatyrshmja.

Kjo e para, e natyrshmja, është më e fortë se e dyta, edhe kur kjo (e dyta), sjell shumë më tepër përfitime për atë e përqafon ate.

Lidhja e Serbisë me Rusinë është aq e fortë dhe aq e thellë, saqë shkëputja e plotë prej saj, qoftë edhe në një afat kohor disavjeçarë, duket e pamundur, edhe pse diçka e tillë është interes jetik i Serbisë.