Maroku ishte tregimi i Kupës së Botës që na bëri të ndihemi mirë dhe na duhej

Teksa isha ulur me familjen time duke shikuar gjysmën e pjesës së parë mes Francës dhe Marokut, një brohoritje nga tifozët marokenë gjëmonte nëpër stadium.

“A po thonë ‘La ilahe il Allah’?”, e pyeta burrin tim.

“Në asnjë mënyrë – por sigurisht që tingëllon ashtu”.

Ata, në fakt, po përsërisnin gjysmën e parë të deklaratës së besimit mysliman, “Nuk ka Zot tjetër përveç Allahut”, dhe disa duartrokitje më vonë, gjysmën e dytë: “Muhamedi është i dërguari i Zotit”. Një lloj thirrjeje kolektive për të ngritur shpirtrat dhe për të shprehur krenarinë për besimin qendror të Islamit mes bashkëbesimtarëve.

Skepticizmi ynë qartësisht nuk ishte në nivel me spektaklin magjepsës që shfaqnin Luanët Atlas.

Ishte brezi fitues nga i cili të paktën në këtë rajon, ne nuk mund t’i kthenim sytë – tregimi thellësisht i kënaqshëm i këtij Botërori, më i shijshmi për arabët, afrikanët, diasporën në Perëndim dhe myslimanët kolektivisht, duke u gëzuar për një përfaqësim autentik të besimit dhe vlerave të tyre të jetuara dhe të ekspozuara në mënyrën më festive.

Kur disa nga lojtarët i treguan botës se sa shumë i duan nënat e tyre, shumë myslimanë bënë shaka se ishte vetëm për shkak të “duasë [lutjeve] të nënës” që ata ishin ende në Botëror.

Të tjerë komentuan se fitoret e tyre kundër të gjitha favoriteve – kundër Belgjikës, Spanjës, Portugalisë – ishin një rast i ndjenjës më shumë si në shtëpi në Kupën e parë të Botës në Lindjen e Mesme, dhe energjia e tifozëve, që i shtyu ata të vazhdonin.

Askush nuk mund ta mohonte tifozërinë elektrizuese marokene që për një të huaj dukej se u shfaq në Katar brenda natës. Dhe kjo është gjëja e kësaj historie në veçanti – ishte po aq për tifozët sa për lojtarët.

Kur Maroku mundi Portugalinë javën e kaluar, një koleg u kthye nga unë dhe më bëri një pyetje të rëndësishme editoriale: “Pra, skuadra e parë afrikane që doli në gjysmëfinale, apo skuadra e parë arabe?”.

Përgjigja ime nuk kaloi asnjë rrahje.

“Të dyja. Të gjithë atë. Dhe pastaj disa. Fitorja e tyre do të thotë çfarëdo që ju dëshironi të thotë për ju”.

Ne vendosëm pikërisht aty dhe atëherë që mbulimi ynë nuk do të gërmonte në ping-pongun e vërtetë të identitetit që po ndodh se kush do ta pretendojë Marokun.

Nuk është se këto debate nuk janë të vlefshme; është se ne thjesht zgjodhëm të anonim në një moment që vërtitet në optimizëm dhe unitet.

Ne zgjodhëm gjithashtu një bisedë tjetër për të vënë në pah: fuqinë e futbollit si një forcë për ndryshime shoqërore.

Unë fola me disa njerëz që thjesht po mbështesnin Marokun në solidaritet me kauzën palestineze, teksa lojtarët dhe tifozët valëvitnin rregullisht flamurin palestinez. Për ta mjaftonte mesazhi i mëposhtëm për palestinezët: “Ata ekzistojnë. Lufta e tyre është reale dhe ndihet përtej shtëpive të tyre. Ato nuk do të fshihen”.

Është shumë më e madhe se futbolli.

Dhe aftësia e Luanëve Atlas për të lidhur kaq shumë njerëz nga prejardhje të ndryshme rreth një dëshire të përbashkët për të besuar në mrekulli, për të ndryshuar lojën kur askush nuk e pa atë të vinte, në një rajon të injoruar nga kombëtaret e mëdha të futbollit (deri tani) – ishte një histori që ia vlen të tregohet, dhe një që i duhej botës, sado e shkurtër.

Soraya Salam mbikëqyr aljazeera.com, duke menaxhuar ekipe në Doha, Londër, Kuala Lumpur, Uashington dhe Nju Jork. Ajo është një gazetare ndërkombëtare, e cila gjithashtu ka drejtuar dokumentarë dhe ka prodhuar intervista me disa nga lojtarët dhe mendimtarët politikë më të shquar në botë.