Ka një histori më të thellë për dështimin e Silicon Valley Bank

Çrregullimi financiar çoi në rrëzim në 2008 dhe mund të përsëritet në 2023. Është koha për ta bërë bankën përsëri të mërzitshme.

Të premten, rregullatorët e bankave mbyllën Silicon Valley Bank, me qendër në Santa Clara, Kaliforni. Dështimi i tij ishte i dyti më i madh në historinë e SHBA dhe më i madhi që nga kriza financiare e vitit 2008.

A do të dështojnë bankat e tjera? Të dielën, rregullatorët mbyllën Signature Bank me bazë në Nju Jork.

Ndërsa ata nxituan për të frenuar pasojat, rregullatorët e qeverisë në Rezervën Federale, Thesarin dhe Korporatën Federale të Sigurimit të Depozitave njoftuan në një deklaratë të përbashkët të dielën se depozituesit në Silicon Valley Bank do të kenë qasje në të gjitha paratë e tyre duke filluar nga e hëna. Ata do të miratonin një program të ngjashëm për Signature Bank.

Ata theksuan se humbjet bankare nuk do të përballohen nga taksapaguesit por nga aksionerët e bankave.

Biden ka ringjallur kapitalizmin demokratik – dhe ka ndryshuar paradigmën ekonomike

Çfarë ndodhi?

Historia sipërfaqësore e rrënimit të Bankës së Silicon Valley është e drejtpërdrejtë. Gjatë pandemisë, startup-et dhe kompanitë e teknologjisë gëzonin fitime të mëdha, disa prej të cilave i depozituan në Silicon Valley Bank. E mbushur me paratë e tyre, banka bëri atë që bëjnë bankat: mbajti një pjesë në dorë dhe investoi pjesën tjetër – duke vendosur një pjesë të madhe në bonot e thesarit me afat të gjatë që premtonin kthime të mira kur normat e interesit ishin të ulëta.

Por më pas, duke filluar pak më shumë se një vit më parë, Fed rriti normat e interesit nga afër zero në mbi 4.5%. Si rezultat, dy gjëra ndodhën. Vlera e zotërimeve të bonove të thesarit të Silicon Valley Bank ra për shkak se obligacionet e reja paguanin më shumë interes. Dhe, ndërsa normat e interesit u rritën, fluksi i financimit të kapitalit sipërmarrës për kompanitë fillestare dhe teknologjike u ngadalësua, sepse fondet sipërmarrëse duhej të paguanin më shumë për të marrë hua. Si rezultat, këto kompani fillestare dhe teknologjike duhej të tërhiqnin më shumë nga paratë e tyre nga banka për të përballuar listat e pagave dhe shpenzimet e tjera.

Por banka nuk kishte para të mjaftueshme në dorë.

Këtu është një histori më e thellë. Kujtoni skenën në “It’s a Wonderful Life” ku personazhi i Jimmy Steëart përpiqet të shuajë një vrapim në bankën e tij duke u shpjeguar depozituesve se paratë e tyre shkuan për kredi për të tjerët në të njëjtin komunitet dhe nëse ata thjesht do të kishin durim, ata do të kthejnë depozitat e tyre?

Në fillim të viteve 1930, të tilla bankare ishin të zakonshme. Por administrata e Roosevelt miratoi ligje dhe rregullore që kërkonin që bankat të kishin më shumë para në dorë, duke i ndaluar ato të investonin paratë e depozituesve të tyre për fitim (në Aktin Glass-Steagall), duke siguruar depozitat dhe duke mbikëqyrur fort bankat. Banka u bë më e sigurt dhe e mërzitshme.

Kjo vazhdoi deri në vitet 1980 kur financuesit e Wall Street, duke parë potencialin për para të mëdha, shtynë për të çmontuar këto ligje dhe rregullore – duke kulmuar në vitin 1999, kur Bill Clinton dhe Kongresi shfuqizuan atë që mbeti nga Glass-Steagall.

Më pas, natyrisht, erdhi kriza financiare e 2008-ës, kolapsi më i keq që nga viti 1929. Ishte rezultat i drejtpërdrejtë i derregullimit financiar. Alan Greenspan, kryetar i Rezervës Federale nga viti 1987 deri në 2006, e quajti atë “një cunami kredie që ndodh një herë në shekull”, por i shtyrë nga kritikët, Greenspan pranoi se kriza e kishte detyruar atë të rimendonte ideologjinë e tij të tregut të lirë. “Kam gjetur një të metë,” i tha ai një komiteti të kongresit. “Bëra një gabim… u trondita.”

I tronditur? Vërtet?

Pasi banka u çrregullua, një përplasje e tillë ishte e pashmangshme. Në vitet 1950 dhe 60, kur bankat ishin të mërzitshme, sektori financiar përbënte vetëm 10 deri në 15% të fitimeve të korporatave amerikane. Por derregullimi i bëri financat emocionuese dhe jashtëzakonisht fitimprurëse. Nga mesi i viteve 1980, sektori financiar pretendonte 30% të fitimeve të korporatave, dhe deri në vitin 2001 – kohë në të cilën Wall Street ishte bërë një sallon gjigant bastesh në të cilin shtëpia merrte një pjesë të madhe të basteve – ajo pretendoi një 40% të madh. Kjo ishte më shumë se katër herë më shumë se fitimet e bëra në të gjithë prodhimin amerikan.

Kur flluska shpërtheu në vitin 2008, administrata e Bushit u zhvendos për të mbrojtur bankat e investimeve. Sekretari i thesarit, Hank Paulson, ish-CEO i Goldman Sachs, dhe Timothy Geithner, president i Fed-it të Nju Jorkut, organizuan shpëtimin e firmës së investimeve Bear Stearns, por lejuan që Lehman Brothers të nënshtrohej. Tregu i aksioneve u rrëzua. AIG, një gjigant sigurimesh që kishte marrë kredi me vlerë qindra miliarda në Rrugë, u përball me kolaps. Po kështu bëri edhe Citigroup (në të cilin Robert Rubin, ish-sekretari i thesarit i Clinton-it, ishte zhvendosur pasi ai shtyu me sukses për shfuqizimin e Glass-Steagall), i cili kishte vënë bast shumë në asetet e rrezikshme të lidhura me hipotekën.

Paulson i kërkoi Kongresit 700 miliardë dollarë për të shpëtuar industrinë financiare. Ai dhe Ben Bernanke, kryetari i Fed, këmbëngulën se një paketë shpëtimi nga taksapaguesit e Ëall Street ishte mënyra e vetme për të shmangur një tjetër Depresion të Madh.

Obama miratoi paketën e shpëtimit të Ëall Street dhe emëroi një ekip këshilltarësh ekonomikë të epokës Klinton (të udhëhequr nga Geithner, i cili u bë sekretar i thesarit i Obamës dhe Lawrence Summers, i cili u bë drejtor i këshillit kombëtar ekonomik). Këta ishin të njëjtët njerëz që, duke punuar nën Rubin në vitet 1990, kishin përgatitur rrugën për krizën financiare duke çrregulluar Ëall Street. Geithner, si kryetar i Fed-it të Nju Jorkut, kishte qenë përgjegjës për mbikëqyrjen e Ëall Street në vitet që çuan në krizë.

Në fund, administrata e Obamës shpëtoi Wall Street-in, por me një kosto të madhe për taksapaguesit dhe ekonominë. Vlerësimet e kostos së vërtetë të paketës së shpëtimit variojnë nga gjysmë trilion dollarë në disa trilionë. Rezerva Federale gjithashtu ofroi subvencione të mëdha për bankat e mëdha në formën e kredive praktikisht falas. Por pronarët e shtëpive, shtëpitë e të cilëve papritmas vlejnë më pak se hipotekat që u kishin borxh, mbetën të varur nga era. Shumë humbën shtëpitë e tyre.

Në këtë mënyrë, Obama i zhvendosi kostot e qejfeve spekulative të bankierëve tek amerikanët e zakonshëm, duke thelluar mosbesimin ndaj një sistemi politik që shihet gjithnjë e më shumë si i manipuluar në favor të të pasurve dhe të fuqishmëve.

Një pako rregulloresh e vendosur pas krizës financiare (e quajtur Dodd-Frank) nuk ishte aq e rreptë sa ligjet dhe rregulloret bankare të viteve 1930. Ai kërkonte që bankat t’i nënshtroheshin testeve të stresit nga Fed dhe të mbanin një sasi minimale të parave të gatshme në bilancet e tyre për t’u mbrojtur nga goditjet, por nuk i ndalonte bankat të luanin kumar me paratë e investitorëve të tyre.

Pse jo? Sepse lobistët e Wall Street, të mbështetur me donacione bujare të fushatës nga Rruga, nuk do ta kishin.

Gjë që na sjell në dështimin e së premtes së Silicon Valley Bank. Nuk duhej të ishe një shkencëtar raketash për të ditur se kur Fed rriti normat e interesit aq shumë dhe aq shpejt sa bëri, jastëkët financiarë pas disa bankave që kishin investuar në bonot e thesarit do të tkurren. Pse nuk hynë rregullatorët?

A do të jetë dështimi i Bankës Silicon Valley po aq ngjitës sa dështimet e vitit 2008, duke çuar në dështime të tjera bankare ndërsa depozituesit nervozohen për sigurinë e tyre? Është e pamundur të dihet. Shpejtësia me të cilën rregullatorët lëvizën gjatë fundjavës sugjeron se ata janë të shqetësuar. Kriza e Ëall Street-it e vitit 2008 filloi me një ose dy dështime bankare, ashtu si kriza financiare e vitit 1929.

Katër mësime nga ky debakël

1. Fed duhet të ndalojë sërish rritjen e normave të interesit derisa të ketë bërë një vlerësim të plotë të pasojave për bankat më të vogla.
2. Kur Fed rrit me shpejtësi normat e interesit, duhet të monitorojë më mirë bankat që kanë investuar shumë në bonot e thesarit.
3. Rikthimet rregullatore të Trump të rregulloreve financiare janë të rrezikshme. Bankat e vogla mund të futen në telashe të mëdha, duke shkaktuar një infektim të mundshëm në bankat e tjera. Rregullat Dodd-Frank duhet të rikthehen plotësisht.

Më gjerësisht, as Dodd-Frank nuk është adekuat. Për ta bërë bankën përsëri të mërzitshme, në vend të një prej pjesëve më fitimprurëse të ekonomisë, Glass-Steagall duhet të rikrijohet, duke ndarë bankingun komercial nga ai investues. Nuk ka asnjë arsye të mirë që bankat duhet të investojnë paratë e depozituesve të tyre për fitim.

Autori Robert Reich, ish-sekretar i punës i SHBA-së, është profesor i politikave publike në Universitetin e Kalifornisë, Berkeley.

(Publikuar në The Guardian, përkthyer nga Klankosova.tv).