Fitoret [e Vuçiqit] më të shtrenjta se humbjet

Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, ka arritur, siç pretendojnë mediat, politikanët dhe analistët e realitetit shoqëror nën kontrollin e tij, një fitore tjetër madhështore ndaj Kosovës. E si ndryshe do ta mbyllte Vuçiq edhe një vit tjetër veçse me fitore. Ne e ndalëm numërimin e gol diferencës kur Marko Gjuriq, ministri aktual i Serbisë në Uashington, shpalli fitoren e Serbisë 5:0. Ajo që është e rëndësishme të dihet është se pas çdo fitoreje të Vuçiqit ndaj Prishtinës, Kosova po i afrohet përfundimit të plotë të pavarësisë së saj. Dhe kjo nuk ndryshon.

Nëse i përmbahemi logjikës së shëndoshë, e vetmja fitore e arritur në fund të vitit është se në Kosovë nuk ka ndodhur një konflikt i ri i armatosur. Për të qenë brutalisht i sinqertë, ai konflikt nuk mund të ndodhte, sepse do të nënkuptonte një konfrontim të drejtpërdrejtë ndërmjet Serbisë dhe NATO-s. Një krizë tjetër u përdor për slogane të mëdha luftarake, përhapje urrejtjeje dhe thirrje arkivolesh, por me politikën e mençur të presidentit të Serbisë dhe fushatat e tjera të zakonshme mediatike “tralala”, u shmang një konflikt lufte i cili u transmetua drejtpërdrejt në kanalin kryesor të Vuçiqit – Pink. Po të kthehemi vetëm pak ditë pas, mbrëmjen e së dielës së fundit të vitit 2022, programi i rregullt i televizionit të lartpërmendur është ndërprerë për shkak të një sulmi të armatosur ndaj “njësiteve të mbrojtjes serbe” siç cilësohej gjatë gjithë natës për të shtënat në Zubin Potok.

Ushtria serbe në mëngjes vendosi forcat e saj aty ku duhej, të mos japim lokacion dhe numër, sepse do të rrezikonim që presidenti të na cilësojë si “lokatorë” dhe çdo gjë mbante erë sikur Serbia do të hakmerrej ndaj NATO-s për vitin 1999. Në një situatë kaq të tensionuar, të shkaktuar nga vendimet e paqarta të Prishtinës për arrestimin e disa serbëve, të shkaktuara nga vendosja e barrikadave në veri të Kosovës, duhej të ndodhte një qetësim i situatës. Lufta dhe konflikti i armatosur thjesht nuk ishin një opsion.

Në vend të Asociacionit – garantime që askush nuk i beson

Mashtrimi i popullit zgjati deri në momentin kur ambasadori amerikan në Beograd, Christopher Hill porositi në mënyrë të qetë që “është koha për të hequr barrikadat”. Nuk ka kaluar shumë kohë që kur e tha këtë, deri në njoftimin që Vuçiq fitoi edhe një herë dhe se barrikadat do të hiqen. Në më pak se 24 orë, barrikadat u hoqën. Nëse dikush ka fituar në këtë lojë nervash dhe rrotullimesh, sigurisht që ai është Ambasadori Hill.

Tani, pak, dhe për atë fitore. Siç u përmend, barrikadat u ngritën për shkak të arrestimit të disa serbëve, por edhe për faktin se Prishtina me këmbëngulje refuzon të mundësojë themelimin e Asociacionit të Komunave Serbe, që ishte obligim i saj me Marrëveshjen e Brukselit. Presidenti Vuçiq nga Azerbajxhani, çfarë rastësie, i tha Pink-ut më 21 dhjetor se barrikadat do të hiqen vetëm kur të krijohet Asociacioni. Serbët nga veriu i Kosovës janë të bashkuar në këtë kërkesë, si ata që e duan Vuçiqin ashtu edhe ata që nuk e duan. Megjithatë, ata tërhoqën barrikadat pa e marrë Asociacionin as këtë herë.

Disa nga serbët e arrestuar u liruan, por askush nuk tha asnjë fjalë për Asociacionin. Vuçiq nuk e përmendi atë në paraqitjen e tij të fundit për vitin 2022 dhe të parën në 2023. Në Azerbajxhan, megjithatë, e bëri.

Serbët gjithashtu morën garanci të forta se askush që ishte në barrikada, apo që i organizoi ato, nuk do të mbante përgjegjësi para autoriteteve gjyqësore të Kosovës, pra se nuk do të arrestoheshin dhe keqtrajtoheshin. Fitorja më e madhe është se tani, siç është paralajmëruar, Beogradi zyrtar e ka vënë në letër si pjesë e garancisë se forcat e Kosovës nuk mund të hyjnë në veri të Kosovës pa lejen e KFOR-it dhe pëlqimin e përfaqësuesve të autoriteteve lokale. Kur nuk ka Asociacion, ka të paktën garanci, të cilave askush nuk u beson ende.

Vazhdimisht humbjet pretendohen si fitore

Në një pjesë të mirë të publikut serb në Kosovë, kjo “fitore” nuk u prit me duartrokitje. Shumica ata të barrikadave janë të hutuar. Me arsye, ata pyesin veten dhe të tjerët pse i lanë institucionet e Kosovës në të cilat i njëjti Vuçiq i tërhoqi zvarrë në vitin 2014. Pse i kalonin orët e punës në barrikada dhe festonin pranë kamionit nën qiellin e pastër?

Shumica e popullit serb në Kosovë ende besojnë se Vuçiq kujdeset për ta, se ai mendon për ta. Realiteti është shumë më ndryshe dhe më keq për ta. Dhe ata, si e gjithë Serbia, janë në një kurth që ka vetëm një qëllim, dhe ai është mbijetesa e tij në pushtet. E vetmja gjë për të cilën mund të jenë të sigurt është se Vuçiq nuk do ta nënshkruajë pavarësinë e Kosovës në emër të Serbisë. Kjo do të nënkuptonte automatikisht humbje të pushtetit, por nuk ka politikanë në Serbi që do ta bënin diçka të tillë. Çdo gjë tjetër, përfshirë anëtarësimin e Kosovës në Kombet e Bashkuara, do të bëhet përfundimisht e diskutueshme.

Fituesi i kësaj loje njihet prej kohësh. Nuk është Serbia. Në momentin kur Serbia u tërhoq nga Kosova në vitin 1999 dhe kur, ngjashëm, por pakrahasueshme me ngjarjet e sotme, e shpalli si fitore kapitullimin në Kumanovë, u bë e qartë se në Kosovë pushteti do të ishte gjithnjë e më pak. Vuçiq ka mashtruar dhe dërrmuar serbët e Kosovës si dhe gjithë Serbinë gjatë gjithë këtyre viteve, dhe ne as nuk mund ta marrim me mend se çfarë na pret të gjithëve në të ardhmen. Ai duhet të kuptojë se ndonjëherë në politikë edhe duhet humbur, por kur dikush vazhdon humbjet t’i kthejë në fitore, nëse nuk e bën këtë, mund të ndodhë që, një ditë, të gjitha ato “fitore” t’i kushtojnë shumë më tepër se ato disfata.

Opinioni origjinal është botuar në Al Jazeera, dhe është përkthyer nga Klankosova.tv