Diagnoza pa Terapi e Perëndimit për Ballkanin  

Ish-oficeri i lartë, Stuart Peach, është emëruar këto ditë Emisar Special për Ballkanin  Perëndimor i Kryeministrit të Britanisë së Madhe, Boris Johnson. 

Peach, i cili është njohës i mirë i rrethanave në Ballkanin Perëndimor, në përshkrimin e  mandatit/ detyrave të tij, do të ketë, pos tjerash, edhe përkrahjen për Përfaqësuesin e Lartë  Ndërkombëtar në Bosnjë dhe Hercegovinë, dhe mbështetjen e dialogut në mes të Kosovës  dhe Serbisë, të lehtësuar nga BE-ja. 

Në arsyetimin për caktimin e Peach-it në këtë pozitë, Boris Johnson e ka përshkruar me  ngjyra krejtësisht të zeza situatën në Balkanin Perëndimor, duke nënvizuar që gjendja  këndejpari është më e keqja në njëzet vitet e fundit. 

Natyrisht, secili që më vëmendje përcjell edhe zhvillimet ndërkombëtare, pa bërë kurfarë  gabimi do të mund të shtojë këtu që gjendja, në marrëdhëniet në mes të Perëndimit dhe  Rusisë është më e keqe që nga zhbërja e Bashkimit Sovjetik, tridhjetë vjet më parë, në  muajin dhjetor të vitit 1991, që raportet midis Perëndimit dhe Kinës janë më të ndërlikuara  në njëzet vjetët e fundit dhe që zhvillimet brenda vet Bashkimit Evropian, janë si asnjëherë  më parë, që nga vitet e shtatëdhjeta të shekullit të kaluar, problematike dhe me parashikime  aspak optimiste. 

Po del pra që gjithsesi po e jetojmë atë ‘Momentin e keq’ këtupari, në rajonin tonë (të  quajtur Ballkan Perëndimor), në Evropë dhe në Botë, teksa pakkush e di se çka do të mund  të ndodhë tash e tutje në këtë Botën multi-polare, e cila e ka zëvëndësuar atë Botën një polare të Amerikës (në vitet 1989-2009).  

Ballkani Perëndimor pa dyshim është njëra prej fushëbetejave politike, diplomatike dhe e  sigurisë në mes të Perëndimit, Rusisë dhe Kinës. 

Zatën, duket që ky fakt, së bashku me atë tjetrin, të ditur prej të gjithë neve, që Britania e  Madhe nuk është më anëtar dhe hisenik substancial në BE, ka bërë që Kryeministri Johnson  ta kumtojë këtë hap të tij që kumbon më së shumti ditën kur shpallet, si gjithmonë, për  emërimin e Peach-it si Emisar Special për Ballkanin Perëndimor. 

U pa pra nga mandati që ka Peach, që Britania e Madhe e përcjell me interesim të madh  (dhe gjithsesi, me shqetësim), rrjedhën e ngjarjeve në dialogun e autoriteteve më të larta të  Kosovës dhe Serbisë në Bruksel, sikurse edhe atë destabilizimin e vazhdueshëm të situatës  në Bosnjë dhe Hercegovinë. 

Teksa një hap i këtillë i Londrës zyrtare, e cila gjithsesi dëshiron të jetë faktor relevant në  skenën e kontinentit të Evropës (Johnson dhe polikanët tjerë përkrahës të Brexit-it,  gjithmonë kanë pohuar që Britania ka dalë nga BE-ja, por jo edhe nga Evropa), përcjellet  me një interesim të veçantë në rajon, së bashku me një mori pyetjesh se çka do të mund të  bëjë Britania e Madhe këndejpari, nuk ka kurfarë dyshimi që përshkrimi i situatës në  Ballkanin Perëndimor me tone thuaja dramatike nga Kryeministri Johnson, është i  qëndrueshëm, i sakt, i pamohueshëm. 

Njëmend gjendja në këto anë të Evropës nuk ka qenë më e keqe që prej përfundimit të  luftës në Kosovë, në vitin 1999.

Por Johnson nuk është as politikani i parë dhe as i fundit i lartë i Perëndimit, që nuk ia  qëllon në diagnostifikimin e një tatëpjete të rrezikshme në të cilën gjendet Ballkanin  Perëndimor. Emra të tjerë shumë të rëndësishëm të Amerikës dhe të Bashkimit Evropian,  gjatë gjithë këtij viti, kanë bërë me dije që janë të brengosur me rrjedhën e zhvillimeve në  gjithë rajonin, veçmas nga prizmi i ndërhyrjeve politike, diplomatike, ekonomike dhe të  sigurisë të Rusisë dhe Kinës. 

U fol dhe u shkrua, si asnjëherë më parë, edhe për aspektin e rëndësisë gjeo-politike të  Ballkanit Perëndimor, për SHBA-në dhe BE-në. 

Partneriteti i përtërisë atlantik, në mes të Administratës Amerikane të Presidentit Biden,  dhe BE-së (i cili u formalizua sërish me dy Samitet e mbajtura në Bruksel, në muajin  qershor të këtij viti), zatën, e ka si njërin prej prioriteteve pikërisht stabilizimin afatgjatë të  Ballkanit Perëndimor, dhe integrimin e tij të plotë në BE, dhe thuaja të plotë në Aleancës  Veri-Atlantike (me përjashtim të Serbisë). 

Sidoqoftë, është e qartë që më Ballkanit Perëndimor nuk i duhet diagnostifikimi, sepse të  gjitha analizat e mundshme që kanë çuar te diagnoza për një rrezik të lartë politik dhe të  sigurisë, tashmë janë kryer.  

Ballkani Perëndimor nuk vuan nga mungesa e diagnozës së saktë. Kjo anë e Evropës po  pëson, përditë e më shumë në mungesë të terapisë së duhur ndërkombëtare, e cila nuk mund  të mos bazohet, në një bashkëpunim intenziv në mes Washingonit, Brukselit, por edhe  kryeqendrave të tjera të Evropës, në radhë të parë, Berlinit dhe Parisit. Përfshirja edhe e  Londrës në këtë ‘Hartë të Perëndimit’ që artikulon dhe zbaton terapinë për këndelljen e  Ballkanit Perëndimor, dhe për stabilitimin e tij atatgjatë të Ballkanit Perëndimor, është me  siguri e mirëseardhur.  

Sa më shumë që zvarritet ‘përshkrimi i kësaj terapie’, aq më i rëndë, më i ndërlikuar dhe  më i gjatë do të jetë shërimi politik, ekonomik, financiar dhe i sigurisë i Ballkanit  Perëndimor.