Britani, me politikat ‘ndaloni varkat’ ju brutalizoni emigrantët – dhe dëmtoni veten

Kjo qasje armiqësore ndaj azilit ndihmoi të djathtën australiane të fitonte zgjedhjet, por krijoi ndarje që ende na trembin si komb

Urdhri erdhi direkt nga ministri i Mbrojtjes dhe udhëzimi ishte i qartë. “Asnjë imazh personalizues ose humanizues” nuk do të merrej për ata që kishin ardhur në Australi me anije, duke kërkuar azil. “Mos i humanizoni refugjatët” ishte komanda për zyrtarët qeveritarë që regjistronin ardhjet e reja në tokën australiane në 2001.

Imperativi nuk ishte as siguria, as shqetësimi për mirëqenien apo privatësinë e atyre që kërkonin azil; ishte politike. Ata që erdhën me varkë për të kërkuar strehim, këmbënguli qeveria, ishin “terroristë të mundshëm”, “të paligjshëm”, “kërcënim për sigurinë kombëtare”: llojet e njerëzve që pretendonte – në mënyrë të rreme – do t’i hidhnin fëmijët e tyre në det. Imazhet që mund të humanizojnë burrat, gratë dhe fëmijët e dëshpëruar që kishin mbërritur në ato varka që pikonin do të përgënjeshtronin pohimet e qeverisë.

Në vitin 2001 në Australi kishte një zgjedhje për t’u fituar dhe qeveria konservatore sapo kishte zbatuar një politikë të re të azilit – një politikë që do të thoshte se ata që mbërrinin me anije do të dërgoheshin për përpunim në det të hapur në shtetin e vogël ishullor të Paqësorit, Nauru. dhe në ishullin e largët Manus në Papua Guinenë e Re për t’u ndaluar për një kohë të pacaktuar. Qeveria i kishte paraqitur popullit të Australisë diçka për t’u frikësuar, dhe tani ajo mund të këmbëngulte se vetëm ajo mund t’i mbronte ata prej saj.

Politikat e azilit të vetë-përshkruara të Australisë, të cilat tani po kopjohen hapur dhe në mënyrë të vrazhdë nga Britania e Madhe, i shërbejnë një qëllimi të hapur elektoral, por ato gjithashtu shkaktojnë dëm të vërtetë – si për njerëzit që janë të pafat për t’u kapur pas tyre, ashtu edhe për vendet që zgjedhin për t’i zbatuar ato. Ju rrezikoni të ecni në gjumë në atë skenar tragjik. Pavarësisht kritikave të shumta për projektligjin e emigracionit të paligjshëm të Suella Braverman, deputetët konservatorë po manovrojnë sot për ta bërë atë edhe më të ashpër.

Në MB, votuesit që synohen janë të ashtuquajturit votues të murit të kuq. Ekuivalenti australian atëherë ishin “luftëtarët e Hauardit” në periferitë perëndimore të Sidneit dhe Melburnit. John Hoëard fitoi zgjedhjet e vitit 2001 dhe zgjedhjet e ardhshme, duke premtuar se do të ishte i ashpër ndaj “imigrimit të paligjshëm”. Një dekadë më vonë, Tony Abbott ndërtoi një fushatë mbi një slogan me tre fjalë: “Stop the boats”. Politikisht, mesazhi ishte i thjeshtë dhe tingëllues. Rishi Sunak ka vendosur që ajo është ende në Mbretërinë e Bashkuar sot.

Politikanët që kundërshtuan masat u përshkruan si “të butë për kufijtë”. Ata donin fshehurazi “emigrim të pakufizuar”, i cili ishte i ngarkuar me aludime për krimin, terrorizmin dhe refugjatët “analfabetë” që merrnin punë në Australi.

Që kur u zbatua në vitin 2001, regjimi i paraburgimit në det të hapur i Australisë – i llojit të saktë që propozohet në planin e Mbretërisë së Bashkuar për Ruandën – ka vuajtur poshtërimin e një mijë ekspozimeve: nga OKB-ja, nga gjykatat e huaja dhe vendase, nga hetimet e Senatit dhe raportet e qeverisë, sinjalizuesit e shërbimit publik, hetimet në media, grupet e të drejtave të njeriut dhe sfidat ligjore.

Gjithçka u zbulua: refugjatët u qëlluan, thereshin me thikë ose u vranë nga rojet; fëmijët që dërgoheshin në burgjet e të rriturve ku ishin pre; abuzimi seksual sistematik; përpjekjet e përsëritura për vetëvrasje; grevat masive të urisë; të sëmurët rëndë u neglizhuan derisa ishte tepër vonë dhe ata vdiqën; nëpunësit publikë që injoruan lutjet e mjekëve për të lëvizur pacientët, kështu që ata vdiqën përsëri.

Australia po jeton me trashëgiminë e këtyre politikave brutale: jetët e thyera të të burgosurve dhe një popullsi australiane që llogarit se kjo është bërë qëllimisht, në emër të tyre dhe me paratë e tyre. Sepse, në shembullin australian, mizoria nuk ishte një nënprodukt, por pika. Qeveria mori një grup njerëzish që nuk kishin kryer asnjë krim – është e ligjshme të mbërrish në një vend me çdo mjet për të kërkuar azil – dhe i ndëshkoi ata, demonstrativisht dhe për një kohë shumë të gjatë, me qëllim që të pengojë të tjerët.

Australia po llogarit historinë e saj të fundit. Zgjedhjet federale vitin e kaluar panë një rritje të votave të Gjelbërve dhe një grup të pavarur të zgjedhur në vendet e mëparshme konservatore me shirit blu: të gjitha në platforma që premtojnë trajtim më human të refugjatëve. Megjithatë, përpunimi në det të hapur mbetet politikë për të dyja partitë kryesore: qeverinë dhe opozitën.

Argumenti i bërë në favor të politikave të Australisë është se ata kanë “ndaluar varkat” dhe kanë shpëtuar jetë në det. Por shpëtimi i jetëve në det nuk kërkon domosdoshmërisht që të shpëtuarit duhet të ndëshkohen, muaj pas muaji, vit pas viti, në paraburgim të pacaktuar dhe arbitrar.

Dhe politika nuk i ndaloi kurrë barkat. Në 12 muajt pas rifillimit të ndalimit në det të hapur në vitin 2012, më shumë njerëz mbërritën nga deti duke kërkuar azil sesa në çdo kohë në historinë australiane. Brenda tre muajve, qendrat e përpunimit në det të hapur të Australisë u mbytën plotësisht dhe qeverisë iu desh të ndalonte dërgimin e njerëzve tek to. Askush nuk është dërguar në det të hapur që nga viti 2014 – ata që kanë mbetur në qendra janë mbajtur atje që atëherë.

Mbërritja e varkave në brigjet australiane u ngadalësua në mënyrë dramatike (megjithëse kurrë nuk u ndal plotësisht) kryesisht përmes ndërhyrjes së marinës australiane, e cila ndalon fizikisht anijet, duke i detyruar pasagjerët e tyre të kthehen në vendet që u larguan. Rezultatet e Australisë ndaj anijeve të azilkërkuesve janë të paligjshme sipas ligjit ndërkombëtar dhe “mund të rrezikojnë qëllimisht jetën”, ka thënë OKB. Në disa raste, agjentët e qeverisë australiane kanë paguar madje kapitenët e varkave për t’i kthyer anijet e tyre, duke çuar në akuza se qeveria mund të jetë e implikuar në “trafikimin e njerëzve”.

Pavarësisht, politikat e Australisë mbahen hapur, haptazi në debatin në Mbretërinë e Bashkuar, si shembuj për botën. Kjo nuk është aspak befasuese, pasi disa nga arkitektët e tyre, si strategu i konservatorëve Lynton Crosby – një ish zgjedhës i Hoëard-it – dhe ministri i jashtëm i Hoëard, Alexander Doëner, tani punojnë në MB. Imperativi politik rrezaton nga jashtë. Ndërsa më shumë shtete zgjedhin politikat e parandalimit në vend të mbrojtjes, shtetet e tjera ndihen nën presion për të bërë të njëjtën gjë: të mbyllin kufijtë, të ndërtojnë mure, të ndalojnë varkat.

Vuajtja e vazhdueshme e atyre që ende kapen brenda regjimit në det të hapur të Australisë është veçanërisht shqetësuese sepse është e panevojshme. Është një katastrofë e krijimit të ndërgjegjshëm politik dhe mbart me vete një paralajmërim. Ne kemi parë një komb të dëmtuar dhe të demoralizuar nga politika që mund të jenë shkurtimisht të favorshme politikisht, por që shumica e votuesve thellë thellë e dinë se janë mizore dhe të poshtër. Njerëzit do të vuajnë. Mendoni për këtë përpara se Britania e Madhe të zgjedhë këtë rrugë.

Autori i shkrimit, Ben Doherty është një reporter për Guardian Australia dhe ish korrespondent i huaj që mbulon Azinë juglindore

(Publikuar në The Guardian, përkthyer nga Klankosova.tv)